مقدمه: رادیوگرافی به صورت معمول در تشخیص تمام مشکلات دندانی نظیر پوسیدگی ها و درمان کانال ریشه به کار می رود. روش های رادیوگرافی معمولی قدرت تشخیصی قابل قبولی در ارزیابی ساختارهای آناتومیک و پاتولوژیک دارند. به نظر می رسد با استفاده از روش رادیوگرافی دیجیتال بتوان اطلاعات بیشتری به دست آورد. هدف از این مطالعه، مقایسه دقت تشخیصی رادیوگرافی بایت وینگ و پانورامیک دیجیتال فیلترشده و فیلترنشده در تشخیص پوسیدگی های بین دندانی بود.روش: این مطالعه، یک مطالعه توصیفی- تحلیلی بود که در آن پرونده 56 بیمار که به مطب خصوصی مراجعه کرده بودند و در پرونده خود رادیوگرافی پانورامیک دیجیتال (همراه سی دی) و بایت وینگ داشتند، ارزیابی شد. رادیوگرافی ها در اختیار دو مشاهده گر قرار گرفت. وجود پوسیدگی بر اساس مقیاس 4 تایی بررسی شد. داده ها پس از جمع آوری وارد برنامه SPSS گردید و از آنالیز آماری ANOVA و ضریب Kappa استفاده شد. سطح معنی داری 0.05 تعیین شد.یافته ها: بالاترین توافق خارجی بر حسب وجود یا عدم وجود پوسیدگی بر اساس محل در کلیشه بایت وینگ (ضریب Kappa بالای 0.76) سپس در پانورامیک فیلترنشده و در مرتبه سوم در پانورامیک فیلترشده حاصل شد. توافق بین دو مشاهده کننده بر حسب عمق به صورت کلی در پانورامیک بیشتر از بایت وینگ حاصل شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، رادیوگرافی پانورامیک دیجیتال با منظور نمودن همه امکانات سیستم های تصویربرداری دیجیتال که بنا بر ادعای شرکت های سازنده سبب افزایش دقت تشخیصی در سیستم ها می شود، نمی تواند در تشخیص پوسیدگی های بین دندانی با کلیشه های بایت وینگ برابری کند و همواره کلیشه های بایت وینگ، بهترین گزینه در ارزیابی سطوح بین دندانی است.

مقدمه: یکی از مشکلات دندان پزشکان، تشخیص پوسیدگی پروگزیمال است. رادیوگرافی بایت وینگ، مرسوم ترین روش برای تشخیص این پوسیدگی است. البته از سیستم دیجیتال نیز می توان برای تشخیص این پوسیدگی استفاده نمود. هدف از این مطالعه، بررسی اثر بزرگ نمایی تصاویر بایت وینگ دیجیتال در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه ی توصیفی، 40 دندان دایمی مولر و پرمولر انسانی انتخاب شدند. بر اساس استاندارد طلایی، حفراتی زیر سطح تماس پروگزیمال ایجاد گردید. دندان ها مانت شده و رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال گرفته شد و تصاویر در بزرگ نمایی های 1x، 2x، 3x، 4x و 5x بررسی گردید. در مورد هر یک از دندان ها، تشخیص پوسیدگی طبق روش 5 درجه ای رتبه بندی شدند. داده ها توسط آزمون Cochrane تجزیه و تحلیل شد (0/05 > α, ). یافته ها: بین حساسیت قطعی و PPV قطعی تشخیص پوسیدگی پروگزیمال در رادیوگرافی دیجیتال در گروه با بزرگ نمایی های 1، 2 و 3 با گروه دارای بزرگ نمای 4 و 5، تفاوت معنی دار وجود داشت (0/04 = p value). ولی بین حساسیت احتمالی (0/218 = p value)، NVP قطعی (0/461 = p value) و NVP احتمالی (819/819 = p value)، ویژگی قطعی (0/864 = p value) و ویژگی احتمالی (0/652 = p value) تشخیص پوسیدگی پروگزیمال در بزرگ نمایی های مورد مطالعه، تفاوت معنی دار وجود نداشت. نتیجه گیری: افزایش بزرگ نمایی، می تواند باعث افزایش دقت تشخیص پوسیدگی پروگزیمال شود. بزرگ نمایی 2 و 3 دارای بالاترین دقت تشخیص هستند ولی با افزایش بیش از حد بزرگ نمایی، دقت تشخیص کاهش می یابد.

مقدمه: ارتفاع استخوان آلوئل تحت تاثیر دو فرایند تحلیل و تشکیل استخوان، متغیر است. بررسی دقیق وضعیت استخوان آلوئل توسط روشهای کلینیکی و رادیوگرافیکی انجام می گردد. با توجه به اینکه معاینات رادیوگرافیکی در تعیین طرح درمان بیماران با مشکلات پریودنتالی نقش تعیین کننده ای دارند، لذا این مطالعه با هدف تعیین دقت رادیوگرافی بایت وینگ در تحلیل استخوان آلوئل انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه تحلیلی به صورت مقطعی بر روی 37 دیواره استخوان بین دندانی نواحی خلف فکین افراد مراجعه کننده جهت جراحی پریودنتال به بخش پریودنتولوژی دانشکده دندانپزشکی بابل در سال 1383 انجام شده است. رادیوگرافی بایت وینگ عمودی به وسیله فیلم نگهدار Snap-A-Ray از ناحیه مورد نظر (پر مولر و مولر) انجام شده و سپس توسط کولیس با دقت mm05/0) میزان تحلیل استخوان بین دندانی بر روی کلیشه اندازه گیری شده و به هنگام جراحی پریودنتال میزان تحلیل استخوان با پروب ویلیامز با دقت (mm1) اندازه گیری شد. سپس اطلاعات توسط آزمونهای t-test Paired و ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین تحلیل استخوان آلوئل توسط پروب ویلیامز در معاینه بالینی و رادیوگرافی بایت وینگ در دندانهای مولر فک بالا به ترتیب 2/1±66/2 و 06/1±81/2، در دندانهای مولر فک پایین 75/0±31/2 و 6/1±5/2، در دندانهای پرمولر فک بالا 03/1±73/1 و 97/0±93/1 و در دندانهای پرمولر فک پایین 11/1±91/1 و 59/1±25/2 بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که رادیوگرافی بایت وینگ از دقت بالایی در اندازه گیری میزان تحلیل استخوان آلوئل برخوردار می باشد. همچنین این تکنیک می تواند راهنمای خوبی جهت تشخیص و طرح درمان بیماریهای پریودنتالی باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDf) مراجعه فرمایید.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

زمینه و هدف: امروزه، اغلب سیستم های تصویربرداری دیجیتال انواع مختلفی از تکنیک های پردازش تصویر را در دسترس قرار می دهند. از این رو هدف از مطالعه ی حاضر، مقایسه ی عملکرد رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال با تغییرات مقدار گامای تصویر است. مواد و روش ها: در این مطالعه ی آزمایشگاهی، در هر دو سطح پروگزیمال 80 دندان پرمولر سالم، حفره جهت ترمیم کلاس II آمالگام ایجاد شد. ضایعات پوسیدگی به صورت مصنوعی در هر دندان ایجاد شد و با آمالگام ترمیم شدند. رادیوگرافی های دیجیتال با سه حالت گامای (کم، متوسط و زیاد)مورد پردازش قرار می گیرند. سپس پوسیدگی های راجعه در رادیوگرافی دیجیتال معمولی با میزان گامای کم، متوسط وزیاد توسط 2 رادیولوژیست با سابقه ی کاری حداقل 2 سال بررسی شد و یافته های بدست آمده در آنالیز آماری به کار گرفته شدند. یافته ها: حساسیت اختصاصیت و صحت کلی با استفاده از ازمون کاپا محاسبه گردید. یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد بیشترین حساسیت و اختصاصیت مربوط به تصاویر با درجه گاما کم و پس از آن مربوط به تصاویر با گاما متوسط است. کمترین میزان حساسیت و اختصاصیت به تصاویر با گاما زیاد تعلق دارد. نتیجه گیری: تصاویر با گاما کم که جهت شناسایی پوسیدگی های راجعه پروگزیمال استفاده میشوند میتواند به عنوان یه یک فیلتر پردازش مورد پذیرش قرار گیرد و تصاویر ثبت شده با گاما متوسط و زیاد نیز به میزان کمتری در شناسایی پوسیدگی های راجعه پروگزیمال به ما کمک میکنند.

دندانپزشکان معمولا با استفاده از رادیوگرافی های بایت وینگ (Bitewing) به ضایعات پوسیدگی پروگزیمالی پی می برند و با توجه به عمق مشاهده شده از پوسیدگی، درمانهای خود را پایه ریزی می کنند. این تکنیک در حال حاضر عمومی ترین و قابل قبول ترین روش در این زمینه می باشد؛ اگرچه درصدی خطا در تعیین عمق ضایعات پروگزیمالی در آن به چشم می خورد که عمدتا به دلیل محدوده وسیع دانسیته در فیلم های جدید High Speed با استفاده از ولتاژهای پایین می باشد. متغیرهایی از قبیل Superimposition و گاه بزرگنمایی نیز در ایجاد این اختلاف موثر می باشند. در این مطالعه به منظور تفسیر صحیح تر رادیوگرافی های بایت وینگ و در نهایت تشخیص دقیق تر، ضخامت عاج مشاهده شده در زیر پوسیدگی های پروگزیمالی در رادیوگرافی بایت وینگ و نسج دندان مورد مقایسه قرار گرفتند‍؛ بررسی علل این اختلاف جزء اهداف این تحقیق نمی باشد. به این منظور از 24 نمونه دندان خلفی با پوسیدگی پروگزیمالی استفاده شد و قبل و بعد از برداشتن پوسیدگیها، رادیوگرافی بایت وینگ انجام شد و سپس دندانها به دو نیم تقسیم شدند و ضخامتهای عاج در زیر پوسیدگیهای پروگزیمالی در رادیوگرافی و نسج دندان در زیر میکروسکوپ با دقت 0.01 میلی متر اندازه گیری شد. پس از انجام آزمون آماری مربوطه (t.test)، مشخص شد که میانگین ضخامت عاج در نسج دندان 41% ضخامت عاج در رادیوگرافی بایت وینگ می باشد که نشانگر کاهشی حدود 59% می باشد.

مقدمه: یکی از تحولات در رادیولوژی، پردازش و تهیه تصاویر رادیوگرافی با سیستم (Computed radiography) CR می باشد. یکی از قابلیت های مورد استفاده رایج در این سیستم امکان تهیه تصاویر سوپربایت وینگ Super BW (Bite-wing) از تصاویر پانورامیک دیجیتال است. لذا با در نظر گرفتن مزایای این سیستم نظیر Edge enhancement بر آن شدیم که توافق این نوع BW را با BW دیجیتال داخل دهانی تهیه شده با سیستم PSP (Phosphor Storage Plate) در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال مورد بررسی قرار دهیم.مواد و روش ها: در این مطالعه، تعداد 40 بیمار را که دارای BW دیجیتال دو طرف تهیه شده با سنسور داخل دهانی (PSP (Digora Optime و رادیوگرافی پانورامیک دیجیتال (CR) تهیه شده با کاست حاوی صفحات فسفری از نوع کونیکا مینولتا ((Konica Minolta بودند، انتخاب گردیدند. ابتدا از تصاویر دیجیتال این بیماران دو Super BW تهیه گردید و سپس دو مشاهده گر مختلف تصاویر BW و Super BW را جداگانه از نظر وجود پوسیدگی پروگزیمال ارزیابی کردند و توافق دو تکنیک برای هر کدام از دو مشاهده گر و توافق بین آنها با آزمون توافق کاپا مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: پس از بررسی داده ها مشخص گردید که توافق مشاهده گر اول و دوم در تشخیص پوسیدگی در حد متوسط بود (0.454 و 0.421). توافق ضعیفی در رابطه با تشخیص پوسیدگی دندان های پره مولر و توافق متوسطی در رابطه با دندان های مولر بین مشاهده گر اول و دوم وجود داشت. تفاوت بین مشاهده گرها برای هر دو تکنیک خوب بود (0.664 و 0.626).نتیجه گیری: از آنجا که در این مطالعه، دو مشاهده گر توافق خوبی را در مورد هر دو تکنیک داشتند ولی در زمینه تشخیص پوسیدگی در دو تکنیک تصویربرداری توافق متوسط وجود داشت، لذا به کارگیری تکنیک Super BW به جای تکنیک BW دیجیتال داخل دهانی مناسب نمی باشد؛ همچنان بکارگیری BW داخل دهانی در تشخیص پوسیدگی ترجیح داده می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: دندانپزشکان معمولا با استفاده از رادیوگرافی های بایت وینگ به ضایعات پوسیدگی پروگزیمالی پی می برند و با توجه به عمق مشاهده شده از پوسیدگی، درمان های خود را پایه ریزی می کنند. این تکنیک در حال حاضر عمومی ترین و قابل قبول ترین روش در این مورد می باشد. ولی صد در صد دقیق نبوده و درصد خطا در تعیین عمق ضایعات پروگزیمالی در آن به چشم می خورد که عمدتا به دلیل دامنه وسیع دانسیته در فیلم های جدید با سرعت بالا و با استفاده از ولتاژهای بیشتر می باشد. با در نظر گرفتن این موضوع بررسی و مقایسه ای در مورد ضخامت عاج مشاهده شده در زیر پوسیدگی های پروگزیمالی در رادیوگرافی بایت وینگ و نسج دندان انجام شد.روش بررسی: از 25 نمونه دندانی که بیست عدد آنها پوسیدگی پروگزیمالی داشتند، قبل و بعد از برداشتن پوسیدگی رادیوگرافی بایت وینگ تهیه شد. سپس رادیوگرافی ها توسط دو مشاهده گر (متخصص ترمیمی و رادیولوژی) بررسی و ضخامت عاج باقی مانده در زیر پوسیدگی های پروگزیمالی به وسیله پروپ اندازه گیری شد. سپس دندان ها به دو نیم تقسیم شدند ضخامت های عاج در زیر پوسیدگی های پروگزیمالی در رادیوگرافی و نسج دندان به وسیله کامپیوتر، اسکن و اندازه گیری گردید. پنج عدد از دندان های سالم به عنوان کنترل نیز قبل و بعد از تراش حفره دو سطحی رادیوگرافی بایت وینگ به عمل آمد و ضخامت عاج اندازه گیری شد. با استفاده از آزمون آماری t آنالیز آماری انجام شد.یافته ها: میانگین ضخامت عاج در نسج دندان 0.57 ضخامت عاج در رادیوگرافی بایت وینگ بود که کاهشی حدود 0.42را نشان داد.نتیجه گیری: دندانپزشکان بایستی دقت بیشتر در انجام تکنیک استاندارد و تفسیر رادیوگرافی های بایت وینگ به عمل آورند و سعی شود که معاینات کلینیکی نیز در شرایط ایده آل انجام گردد.